20 jaar geleden kreeg ik de paardenmicrobe te pakken. Voor verzorging werd ik naar de plaatselijke manege gebracht. Daar beleefde ik elke zaterdag de tijd van mijn leven. Alles wat met paarden samen hing had meteen mijn volledige aandacht. Liefst hield ik dag en nacht mijn rijbroek aan. Voor mijn verjaardag, Sint Niklaas en Kerstmis wilde ik maar één ding: "een paard”.

Iedereen was ervan overtuigd dat dit virus er wel uit zou groeien, tevergeefs... Zo kwam ik voor mijn studies cultuurwetenschappen aan de Universiteit van Maastricht in Kanne (Riemst) terecht. Daar vond ik al snel de weg naar stal "De Geneffe". Marlou Jacobs bracht me wat elementaire paardenkennis bij en slaagde deze te verwoorden in steeds nieuwe prachtige metaforen. Het duurde niet lang of ik besteedde meer tijd daar dan op de universiteit. Toch slaagde ik er nog in om af te studeren en mijn licentiaat diploma te behalen.

Maar hiermee was mijn honger naar paardenkennis nog lang niet gestild. Wat ga je nu worden? Het enige wat me echt in de greep hield was die vreemde microbe. Dus toen het lot me langs de manege van Agnes Postelmans bracht, net toen zij op zoek was naar hulp met de stallen was het snel beslist: in afwachting van 'echt' werk zou ik daar de 20 manegepaarden op droog stro zetten en lekker hooi voorschotelen. Al snel werd ik ook ingezet voor de ponykampen en stond ik woensdag namiddag lessen te geven aan de allerliefste pony ruitertjes. Het allerleukste was om op zondag met een groep enthousiaste ruiters het bos in te trekken. De Willekesberg in Lummen is een prachtig terrein om te paard te verkennen.

Om hiervoor wat beslagener op de hoefslag te komen besloot ik me in te schrijven voor de cursus Manegehouderij van Syntra. Deze vond plaats in Kattevenia in Genk. Hier had ik het geluk les te kunnen krijgen van militry ruiter Ronny Thijs. Hij leerde me eindelijk een beetje springen en de juiste houding om een parcours te springen. Hij motiveerde me ook om door te zetten, want het was niet makkelijk om de cursus vol te houden zonder eigen paard. Toch  slaagde ik en kon ik me na een rijproef en examen, na twee jaar les manegehouder is spé noemen. Ik kon ook direct aan de slag als lesgeefster in de manege van Kattevenia. Deze aanbieding nam ik graag aan. Zo nu stond ik toch al heel vaak voor een groep ruiters en beleefde er veel plezier aan. Ook in de bossen van Kattevenia zijn prachtige paardentochten mogelijk.

Toch miste ik nog iets in mijn paardenkennis. Ik vroeg me af hoe ik een ‘groen’ paard zover kon krijgen dat het met me ging meewerken. Soms kwam ik paardenproblemen tegen waarvoor ik in mijn traditionele opleiding ging antwoord kon vinden. Gelukkig kwam ik in contact met Bert Swennen. Hij nodigde me uit om een week naar Polen te gaan om daar de basisprincipes van de paardentaal meester te worden.

Dit was een prachtige week die in alle eenvoud een openbaring was. Eindelijk kreeg ik de meest fundamentele inzichten in de paardenpsyche mee en leerde ik technieken om een natuurlijke leider te zijn voor een paard. Ik besloot dat ik hiervan zeker meer moest weten en schreef me in om de cursus paardenopvoeder te volgen bij skyfarm.

Word travels fast in Lummen en op een dag kreeg ik een telefoontje van de psychologe van Sint- Ferdinand, een instituut voor jongens met opvoedings -en gedragsmoeilijkheden in Lummen. Zou ik me willen engageren als vrijwilliger om de jongen een uurtje per week te laten kennismaken met de 3 New- Forest pony's op het domein? Off course! Het is fantastisch om te zien hoe deze jongens open bloeien door het contact met de paarden. Het geeft enorm veel voldoening om de mannen één keer per week hun problemen te doen vergeten en te zien hoe de paarden een smile op hun gezicht toveren. Ondertussen werk ik al drie jaar als vrijwilliger en komen er elke woensdag 2 jongens thuis met de paarden bezig zijn.

Gelukkig kon ik ondertussen ook gaan paardrijden op de paarden van Cindy en Bruno. Hun stal is ideaal gelegen om tochten tussen bossen en vijvers te maken. Dankzij hen leerde ik Jef Schroyen kennen. Een leermeester zoals je er maar weinige tegenkomt. Een geschenkje uit de hemel. Jef probeert me de beginselen van het dressuur rijden bij te brengen. Het begint hem aardig te lukken. De basis is vertrouwen en vandaaruit kunnen we groeien. Een traditionele dressuurtrainer die openstaat voor natuurlijk paardrijden en die het echt weet waarover hij het heeft!

 De liefde voor massage kreeg ik met de paplepel ingegeven. Wie vindt het niet heerlijk om liefdevol aangeraakt te worden? Het schonk me altijd al veel voldoening om mensen te laten ontspannen en genieten door hun spieren te beroeren. Toen ik zelf problemen met mijn rug kreeg die door een kinesist niet opgelost geraakten kwam ik in contact met de japanse drukpunt massage shiatsu. Al gauw had ik een goede vriendin overtuigd om mee de basiscursus shiatsu te gaan volgen bij Alice Deen. Toen was de stap gezet om vrienden en familie regelmatig eens te behandelen. En dat smaakte naar meer. Samen met een vriend schreef ik me in voor de opleiding meridiaanmassage en acupressuur bij Syntra. Van Marèse leerden we hoe we onze patiënten konden verwennen maar ook folteren om hun lichaam weer in balans te krijgen. Het eerste jaar shiatsu volgde ik dan weer bij Yu Sen.

Dankzij Evy Macqouy werd mijn werkveld verlegd van mensen naar dieren. Ze nodigde me uit om deel te nemen aan de workshop ontspanningsmassage voor paarden. Het was fantastisch om te zien hoe paarden reageerden op de behandeling! Al snel ging het hoofd omlaag, de oortjes slap en zag je het paard genieten. Ook de vervolg cursus die de technieken van shiatsu voor paarden verder uitdiept was een openbaring. Vooral het gedeelte chakra therapie was nieuw en leerrijk.

Toen we Hagar aanschaften liet deze ook duidelijk merken dat hij wel voor een massage te vinden was. Evy zag in hem het perfecte proefhondje om de behandeling te demonstreren. Dus vanaf dan gingen Hagar en ik elke maandag naar Syntra Hasselt voor een rondje hondenmassage.